Ang lahat ng lalabas sa blog na ito, ay akin, ngunit kong may isinaad akong pinagkuhanan ng inpormasyon ay marahil kanila yoon.
minsan ay mayroon ding mga salitang hindi naangkop sa mga bata, kaya ang gabay ng magulang ay kinakailangan din.
hindi ko kailangan mag-adjust kung nababstusan kayo sa akin, dahil wala akong pakialam sa mga nababastusan o kung kahit sinong may bayolenteng reaksyon tungkol sa akin.
malugod akong nagpapasalamat at binigyan mong oras na basahin ang kawalanghiyaang mga isinassad dito.
nagbasa ka na rin lang, ay lulubos-lubosin ko na, gamitin ang comments sa ilalim ng araw ng titulo ng isang blog entry kung ikaw ay may nais ikomento tungkol sa isang post,
gamitin ang tagboard sa pagbati at hindi sa pagkomento ng isang post, maraming-maraming salamat po, nawa'y ikaw'y masiyahan sa pakikialam sa aking
magulo, antipatiko ngunit masayang buhay.
All mY BagS aRe paCkeD... eRr.. UhmmM.. i ThiNk Im NoT YeT ReADy To Go..
sábado, marzo 31, 2007
** Im crying while Im typing this post.
there are still so many things that i want to tell to my batchmates.
especially to those to whom I've touched their lives and the ones who touched my life.
Some few hours from now, it will not be the same, not like before, i can just run to the other side of the room and say hello or hi, jump into the other seat right next to me if I want to talk to someone, some few minutes from now, I will not be walking proudly around atheneum's hallways, i will not be able to see my crushees, i will not be able to see the irritationg faces and "malandi" attitudes of some amcanians, i will not be able to witness the "hell" of atheneum in this incoming school year.
a part of me says that "oohh! Im so happy! Im free from mahirap na subjects, pangit na ugaling mga tao and mga teacher na shit!" but a BIG part of me says na "Im so sad, kasi hindi ko na makikita yung mga taong gusto ko laging nakikita, hindi ko na maasar yung mga taong gusto ko laging asarin," pero sa mga pros and cons ng graduation, isa lang ang alam ko, masaya ako at nakilala ko ang mga taong tumulong sa akin kung ano ako ngayon, masaya ako at nawitness ko ang paglaki naming isa isa. haaay, ilang oras na lang... pero hindi pa huli ang lahat! hey, we could see everybody everyday pa rin naman kung gugustuhin namin? pero it would never be the same like before, I love my 607! goodluck sa parating nating buhay...
mamimiss ko ang kuruan ng pwet,
walang katapusang muhrahan,
kakaibang trip,
ang usap-usap na walang sumbungan,
ang sabwatan sa mga propaganda natin,
ang makita tayong nagkakaisa lalo na pag mei activity,
ang pag angat natin sa arts,
ang pag take nating ng center stage kahit saang laro,
at shempre, ang
samahang 607 masayang samahan ng 607.
"what matters most, is that we loved at all.."607... yer irreplaceable, mushy! mushy! mushY!
Etiquetas: kabaliwan- graduation
