
Ang lahat ng lalabas sa blog na ito, ay akin, ngunit kong may isinaad akong pinagkuhanan ng inpormasyon ay marahil kanila yoon.
minsan ay mayroon ding mga salitang hindi naangkop sa mga bata, kaya ang gabay ng magulang ay kinakailangan din.
hindi ko kailangan mag-adjust kung nababstusan kayo sa akin, dahil wala akong pakialam sa mga nababastusan o kung kahit sinong may bayolenteng reaksyon tungkol sa akin.
malugod akong nagpapasalamat at binigyan mong oras na basahin ang kawalanghiyaang mga isinassad dito.
nagbasa ka na rin lang, ay lulubos-lubosin ko na, gamitin ang comments sa ilalim ng araw ng titulo ng isang blog entry kung ikaw ay may nais ikomento tungkol sa isang post,
gamitin ang tagboard sa pagbati at hindi sa pagkomento ng isang post, maraming-maraming salamat po, nawa'y ikaw'y masiyahan sa pakikialam sa aking
magulo, antipatiko ngunit masayang buhay.
Konting Tao sa basketball court..
jueves, marzo 01, 2007

to my fellow amcanians..
naranasan niyo na ba na magstay sa atheneum ng after 5 30?
kung hindi pa.. hindi ko na problema yoon.
pero kung oo.. nakita nioy ba ang dami ng tao sa basketball court?
hindi ba nakakalungkot ang transition ng ganitong scene?
early in the morning ang dami daming tao jand.. pero sa hapon..
unti-unti nang nagsisiuwian ang mga tao..
nakakalungkot..
prang buhay natin..
mei masayang parte.. merong malungkot..
pero mukhang patapos na ang masayang parte ng buhay nmeng mga seniors..
matatapos na ang mga klase at walang kamatayang morning routines..
matatapos na ang okray sa ibang tao..
matatapos na ang walang katapsuang halakhak..
matatapos na ang mga iyak.. sapagkat.. unti unti na tayong umuuwi..
at pipirmi sa kanya kanyang buhay na ating pinili..
nagsink na nga pala sakin na aalis na pala ako sa atheneum at magkakasariling buhay na..
Etiquetas: kabaliwan- graduation