Ang lahat ng lalabas sa blog na ito, ay akin, ngunit kong may isinaad akong pinagkuhanan ng inpormasyon ay marahil kanila yoon.
minsan ay mayroon ding mga salitang hindi naangkop sa mga bata, kaya ang gabay ng magulang ay kinakailangan din.
hindi ko kailangan mag-adjust kung nababstusan kayo sa akin, dahil wala akong pakialam sa mga nababastusan o kung kahit sinong may bayolenteng reaksyon tungkol sa akin.
malugod akong nagpapasalamat at binigyan mong oras na basahin ang kawalanghiyaang mga isinassad dito.
nagbasa ka na rin lang, ay lulubos-lubosin ko na, gamitin ang comments sa ilalim ng araw ng titulo ng isang blog entry kung ikaw ay may nais ikomento tungkol sa isang post,
gamitin ang tagboard sa pagbati at hindi sa pagkomento ng isang post, maraming-maraming salamat po, nawa'y ikaw'y masiyahan sa pakikialam sa aking
magulo, antipatiko ngunit masayang buhay.
ever bitchy neighbors.
lunes, abril 30, 2007
very loud music, judgemental eyes, uncivilized works and never-ending chismax.. wow! what more can i wish for?
pagkagising ko kaninang umaga, isang umaatikabong musika ang tumambad sa pagka-kalma ng aking tenga, ewan ko nga kung matatwag mong musika yoon.
yung mga kapitbahay kasi namin eh parang ngayon lang nagkaradyo, halos di ko na nga marinig yung TV namin na ang volume eh nasa 50 na, grabe, gusto ko sanang sigawan, pero ako nanaman ang lalabas na rude, they'll say na it's fiesta tomorrow and dapat makiride kami sa mga trip nila...
like duh with the H in the DU! kung bossa nova, broadway, at classical yung ipinuputak ng radyo nila, baka maki-sway pako sa music nila, pero hindi eh, yung mga nakakairitang music ng mga bagong pinoy bands ngayon na walang lyrics kundi "whoooooooooo!!! roaaaarr!!!! yeaahhhh!!! whoaaaaa!!!" jowsko, talo pa ang pagsama-samahing "yeah com'n" namin nila aika at jay ng isang buong taon, mananaig parin ang sa tingin nilang musika.
nakakawalang respeto kasi, sana man lang maisip nila na hindi lahat ng tao sa paligid nila eh kagaya nila mag-isip...
sa barangay namin, kami lang ang hindi nakikihalubilo sa kanila, hindi naman sa tinatrato nila kaming aswang, ayaw lang talaga namin makihalubilo sa kanila, kasi sa tingin namin pinaplastik nila kami. hindi pala sa tingin namin, pinaplastik tlga nila kami. si jasper lang ang medyo in good terms sa kanila, kasi he's so charming sa mga ever plastik na tao dito. sa school at ibang place lang ako friendly, kasi dito, parang super hate nila ako.
dati, hindi naman ganun ang relasyon ko sa mga tao dito, pwede nga kong tumakbo sa pagka-SK nung mga 10 yrs old pako sa pagkafriendly ko ehh, madalas akong kunin na partner ng mga sumasagala tapos pag offering sa mass, ako lagi yung may hawak ng kandila.
nag-iba yun nung nagsimula akong lumaki at parang naging masungit, ang mga kaibigan ko dati eh unti-unti na rin akong nilayuan, kasi kalat dito sa buong baranggay namin na bakla daw ako, which is di naman totoo(bisexual lang na mei 40% effem kilos), madalas nila akong pag-usapan pagka-nakatalikod ako, kaya naging sobrang mailap ako sa kanila, ultimo bibili lang ng softdrinks sa tindahan ay ayaw na ayaw ko, kasi alam kong ang mababait nilang pakikitungo sa akin ay magtatapos pag-lumabas na ako sa pinto ng tindahan nila.
isa pa sa dahilan na ikinasama ng loob ko sa kanila eh, isa sa mga kapitbahay ko, mei malagim kaming nakaraan na, hanggang ngayon, pinagtatawanan ko na lang, at sa tuwing makakasalubong ko siya, ngiti na lang ang ginagawa ko sa kanya sa kabila ng pampuputang ginawa niya sa akin. gusto mo malaman? id be happy to tell! im just one buzz away.
yung paglalayung iyon ng mga kaibigan ko sa akin ay sa nakikita ko ngayon, ikinasaya ko na rin. kasi parang sa mundo ko, sila ang outcast, biruin mo, they dig songs na nakaririndi at halatang hindi musika, I dont wanna sound rude pero sa pinag-gagawa nila sa amin eh, I think its olryt to be shitty sometimes. they look "cheap," the way they dress, the sounds they dig, the way they act, the way they speak and lastly, the way they think. ewan ko, kung bakit ang laki ng galit ko sa buong baranggay namin, relatives ko lang ang tanging kakampi ko dito, good thing powerful ang angkan namin dito kaya hindi rin nila ako magawang api-apihin.
mei ilang tao rin namang mabubuting loob dito, pero kakaunti na lang.
pano ko nasabi yung mga nasaitaas? simple lang yan, pagnagdadala ako ng mga kaibigan dito, o lets say umaalis ako ng bahay na parnag normal na casual wear lang ang suot ko, wow! para kaming artista, parang nun lang sila nakakita ng mga kagaya namin. kasi pag sila nanamit, yung parang malalaki damit, tapos white and black lang ang nasa wardrobe.. tama na.. medyo nagyayabang nako.
oh well, isa yan sa mga dahilan kung bakit gusto ko ng pumuntang canada, para malayo sa baranggay na ito. haayy. :)
Etiquetas: halo halo, kabaliwan- buhay
